Baldur Brjánsson og Laddi saman úti á Spáni

Úr bókinni „TÖFRUM LÍKAST - Saga Baldurs Brjánssonar töframanns“

Snemma á tíunda áratugnum fóru Baldur Brjánsson og Laddi í fjölmargar ferðir á vegum Samvinnuferða/Landsýnar til Cala d‘Or á Mallorca til að skemmta Íslendingunum.
„Þetta var ofboðslega skemmtilegur tími,“ rifjar Laddi upp. „Eins og áður þurftum við ekki að sinna okkar vinnu fyrr en seinni part­inn, svo við nutum þess að spila golf og vor­um yfirleitt komnir út á völl snemma á morgnana. Þótt Bald­ur sé nú ekki mikill morgunhani, þá lét hann sig hafa það þarna.

Svo var það einn morguninn að við vorum eitthvað að flýta okk­­ur út á golfvöllinn, tókum ókeypis skutlu frá hótelinu og út á völl, eins og alltaf. Svo þegar við komum þangað, átt­­uð­um við okkur á því að við höfðum báðir gleymt öllum pen­­ing­unum heima á hóteli. Ekki bara annar okkar, heldur báð­ir sama daginn. Alveg ótrúlegir saman, félagarnir. Jæja, með því að tína saman smámynt úr öllum vösum og golf­pok­unum, gát­um við rétt skrapað fyrir vallargjaldinu, en gátum ekki leigt okk­ur golfbíl, eins og við gerðum annars alltaf.
Við ákváðum, frekar en að eyða meira en klukkutíma í að fara aftur heim á hótel með skutlunni til að ná í peninga og svo aftur til baka út á völl, að það væri lítið mál fyrir okkur, bráð­unga mennina, að labba bara í þetta sinn. Með það lögðum við sprækir af stað.
En þetta var nýr völlur, einhver svakaleg framúrstefnuleg hönn­un, og ekkert nema hólar og gil, upp og niður, fram og til baka. Svo var sólin komin hátt á loft og tekið að hitna ískyggi­lega mikið. Við áttum ekki peseta með gati til að kaupa okkur vatn, svo við vorum orðnir ansi framlágir þeg­ar við komum að áttundu brautinni. Ekki einu sinni hálfn­aðir með völlinn.
Á áttundu braut hafði verið útbúinn lítill andapollur, þar sem nokkrar spænskar  endur syntu um í ró og spekt. Ég     umbreyttist gjör­sam­lega, varð bara eins og teikni­mynda­karl­inn í eyði­mörkinni, sem sér hillingar. Svo ég grýtti frá mér golfsettinu og hljóp gargandi að andapollinum og hrópaði í sí­fellu: „Vatn! Vatn! Vatn!“
Það varð uppi fjöður og fit á pollinum, end­urnar forðuðu sér gargandi upp úr hinum megin, en ég sá ekkert nema kalt og svalandi vatnið. Svo þegar ég kom að pollinum þá henti ég mér niður við brúnina og dýfði sjóð­andi heitum hausn­um ofan í vatnið til að kæla mig og jós því svo yfir mig eins og ég gat.
Þá tók ég eftir því að Baldur trylltist alveg af hlátri. Ég skildi ekkert í því af hverju hann hló svona mikið og á end­an­um gat hann ekki staðið í lappirnar og leið nánast mátt­laus nið­ur á grasflötina.
„Hvað?“ spurði ég í sakleysi mínu. „Af hverju ertu að hlæja svona? Hvað er svona fyndið?“
En hann kom ekki upp einu einasta orði, heldur benti bara á mig og tók svo í hárið á sér eins og hann væri að taka eitt­hvað úr því og benti svo aftur á mig, gargandi af hlátri.
Þá leit ég niður á hvítu golfskyrtuna mína og sá að hún var útötuð í andaskít. Ég renndi fingrunum í gegnum hárið og það voru andaskítskleprar í því öllu, framan í mér og nán­ast á öllum skrokknum. Í sömu andrá gerði ég mér grein fyr­­ir því að ég lyktaði ekkert sérlega vel, sérstaklega þar sem sólin var byrjuð að þerra mig. Það var nánast eins og ég hefði verið í leirbaði, löðrandi í andaskít sem harðnaði hrað­­ar en ég kærði mig um. Ég reyndi að skola það mesta af mér, með því að róta sem minnst upp af botninum, en það gekk ekkert of vel.
Ég varð svo að sitja einn aftast í skutlunni á leiðinni heim á hótel, því ég lyktaði eins og ég hefði kúkað á mig og leit út eins og gamall útigangsmaður sem hafði ekki komist í bað í nokkur ár.
Þetta er líka eitt af mörgu sem Baldur er enn að stríða mér á, rétt eins og þetta hefði gerst í síðustu viku.“

Athugasemdir

[Sigurjón, 10.12.2008 kl. 18:59]

Gargandi fyndið!

Takk fyrir þetta.